To 4o Γυμνάσιο Σταυρούπολης, σε σύμπραξη με τα σχολεία: 2ο Γυμνάσιο Αγρινίου, 1ο Ε.Ε.Ε.ΕΚ. Θέρμης Θεσσαλονίκης, ΕΝ.Ε.Ε.ΓΥ.Λ Αγρινίου και Ε.Ε.Ε.ΕΚ. Αγίου Νικολάου Κρήτης, συμμετείχε στον 9ο Διαγωνισμό “Ελλάδα-Κύπρος-Ομογένεια: Εκπαιδευτικές Γέφυρες” με το καλλιτεχνικό έργο που φέρει τον τίτλο: “Και η Κύπρος στο έαρ σταυρωμένη“.
“Όλα γίναν ΕΝΑ. Όλοι μας γίναμε ΕΝΑ…
Η μικροκόρη του Ρίτσου, η Ελένη του Σεφέρη, η μάνα θυσία του Καβάφη, ένα χρυσοπράσινο φύλλο κι ένα φυλαχτό για να χεις πάντα ένα μικρό κομμάτι της Κύπρου μαζί σου… Όλα αυτά ΕΝΑ. Μια σύμπραξη που μας ένωσε και ένωσε τη φωνή μας, τις λέξεις μας, τις εικόνες μας και τις ύφανε με τόση μαεστρία! Οι μαθητές μας “μιλούν” μέσα από τα έργα τους και αρκετοί απ’ αυτούς μέσα από τη σιωπή τους, ίσως και από τον άηχο λόγο τους.
Τα Ειδώλια του Πωμού προϊστορικά γλυπτά σταυρόσχημα, όλα μαζί, μοιάζουν να σου φωνάζουν: «Όπου και να ΄σαι, κράτα ένα μικρό κομμάτι της Κύπρου μαζί σου».
Να κρατάς πάντα μαζί σου κι ένα χρυσοπράσινο φύλλο, που μοιάζει να κολυμπάει στη Μεσόγειο… Κύπρο το λένε, που στέκεται βεβηλωμένο, πληγωμένο και διχασμένο με ένα συρματόπλεγμα της ντροπής. Να πλέει στη Μεσόγειο «θλιμμένο», με έναν καημό: να ενώσει ξανά τα κομμάτια του και να ταξιδέψει ελεύθερο στο μέλλον του!
Και δίπλα τους να ξαναγελάσουν όλες οι μάνες. Οι μάνες που θρηνούν για τα παιδιά τους και την πατρίδα τους. Δίπλα τους πάντα να στέκει ο ποιητής και να μας θυμίζει πως: «Οδύρεται και κλαίει η Πρώτη Πριγκηπέσσα. Βογγά, φρενιάζει, βρίζει, καταριέται. Πώς την εγέλασαν! Πώς τη φενάκισαν…»
Μ’ ένα καράβι σαλπάραμε όλοι μας. Εκπαιδευτικοί και μαθητές. Στον έμπλεο νεφελών ημερήσιο ουρανό συνυπάρχουν πετούμενα, τινάγματα και το ολόγιομα φεγγάρι. Το πουκάμισο στο σταυρόσχημο κατάρτι μηνύει στο νησί τον ερχομό του λυτρωμού, αφού σημαίνει την εύρεση της Ελένης· τον εναγκαλισμό της υπόστασης κι όχι πια του ειδώλου.
Και στο κέντρο οι ψηφίδες να μας θυμίζουν την πολύχρονη σκλαβιά και ταυτόχρονα όλους τους ήρωες που θα φέρουν τη λύτρωση. Αυτό που όλοι εμείς ως εκπαιδευτικοί και μαθητές ποθούμε: να δούμε την Κύπρο στην αγκαλιά της θάλασσας, λεύτερη από κάθε κατακτητή Ασιάτη ή Βρετανό να κοιμάται ήρεμη πλέον. Η Ειρήνη να υμνεί τη χαρά: την πανδαισία των εαρινών χρωμάτων, τις λαμπιρίζουσες ανταύγειες.
Να γίνει η μικροκόρη: «ύμνος της ζωής κι Ανάστασης καμπάνα». Γιατί όλοι μας έχουμε την Κύπρο μέσα στην καρδιά μας. Είναι ριζωμένη με ρίζες αμέτρητες και πυκνές, καμωμένες από κραυγές, θρήνους, πόνο, δάκρυα, αλλά κυρίως από υπομονή και καρτερικότητα που αγγίζουν τον πυρήνα μας.
Το γεγονός ότι καταφέραμε να στρέψουμε το φως στις απλές ουσίες της ζωής, αλλά ταυτόχρονα και στις όχι και τόσο ευδιάκριτες γωνίες της, αφήνοντας πάντοτε έναν αφοπλιστικό προβληματισμό στον θεατή του έργου μας, ίσως και να αποτελεί αυτή η όμορφη Σύμπραξη τη λυδία λίθο!
Όλοι εμείς λοιπόν, στον κόσμο της Κύπρου, μνήμη κι αγάπη.“
Στη δημιουργία του καλλιτεχνικού έργου από το 4ο Γυμνάσιο Σταυρούπολης συμμετείχαν:
Οι μαθητές
ΓΚΙΟΚΑ ΙΩΑΝΝΑ (Γ1), ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ (Γ1), ΚΡΑΣΑ ΕΥΑ (Γ4), ΛΑΛΑΙΤΑ ΙΟΡΔΑΝΑ (Γ1)
Οι εκπαιδευτικοί
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΡΑΦΑΗΛ (ΠΕ 08), ΜΗΣΙΟΥ ΜΑΡΙΝΑ (ΠΕ 02.50), ΜΟΓΚΑ ΝΙΚΟΛΕΤΑ (ΠΕ 02.50)
